Kpt. Kazimierz Kamieński „Huzar”
Kpt. Kazimierz Kamieński „Gryf”, „Huzar”, urodził się 8 I 1919 r. we wsi Markowo Wólka gm. Piekuty pow. Wysokie Mazowieckie, w rodzinie pochodzenia drobnoszlacheckiego (jego ojciec posiadał duże gospodarstwo i jednocześnie pełnił funkcję wójta tej wioski). Młody Kazimierz Kamieński uczęszczał do szkoły powszechnej w niedalekim od rodzinnej wsi Hodyszewie. Ukończył Gimnazjum Handlowe w Wysokiem Mazowieckiem. Świadectwo maturalne otrzymał w roku 1937. Następnie jako prymus ukończył 10-miesięczną szkołę podchorążych rezerwy kawalerii, po czym skierowany został do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Latem 1939 roku złożył podanie do Wyższej Szkoły Lotniczej w Dęblinie i został wpisany na kurs na rok 1940…
Okres walki i zniszczenia
W szeregach 9 pułku strzelców konnych wziął udział w wojnie obronnej 1939 r., przechodząc jej cały szlak bojowy. Brał udział m.in. w walkach na pograniczu z Prusami Wschodnimi oraz w dalszych działaniach odwrotowych – aż po Lubelszczyznę. Po dołączeniu do Grupy Operacyjnej „Polesie” uczestniczył w ostatnich bitwach Września w rejonie Kocka jako konny łącznik pomiędzy dowódcą 9 PSK i dowódcą GO „Polesie” (podczas tej służby zabito pod nim cztery konie, on sam odniósł tylko lekkie kontuzje). Dostał się do niewoli niemieckiej, z której od razu zbiegł, przy pomocy nieznanej z imienia siostry Polskiego Czerwonego Krzyża, ponieważ ona dostarczyła mu fałszywe dokumenty, świadczące o tym, że nie jest pełnoletni. Jeszcze w październiku 1939 roku nielegalnie przekroczył granicę niemiecko-sowiecką i powrócił w rodzinne strony, na teren okupacji sowieckiej.
Wraz z podległymi mu Ignacym Troszczyńskim ps. Zbych, Józefem Godlewskim ps. Topór, Franciszkiem Skibko ps. Bal, Kazimierzem Konopką ps. Biały Kruk i Antonim Maleckim ps. Kajnar, Kazimierz Kamieński należał do pierwszych konspiratorów. Posługiwał się wówczas pseudonimem „Gryf”. Początkowo działał w organizacji Bataliony Śmierci Strzelców Kresowych, następnie ZWZ przemianowaną w 1942 na Armię Krajową.
Zimą 1940 roku w Łapach zorganizowano pokazowy pogrzeb dwóch żołnierzy radzieckich, wtedy padły haniebne słowa Marcelego Nowotki skierowane do mieszkańców Łap i okolic powiatu wysokomazowieckiego: „Jeszcze przyjdzie taki czas, że wasza jaśniepańska krew popłynie rynsztokami”.
Kazimierz Kamieński w początkowym okresie konspiracji uczestniczył w likwidacji funkcjonariuszy NKWD oraz współpracowników sowieckiego aparatu represji. Na początku 1942 roku został dowódcą plutonu, a w 1944 adiutantem Witolda Leszke ps. „Witold”, komendanta Obwodu AK Wysokie Mazowieckie. Wiosną tego roku objął referat broni w komendzie Obwodu. Uczestniczył w wielu akcjach zbrojnych, m.in. w czerwcu 1943 r. w walce pod Lizą, w akcji pod Szepietowem w maju 1944 r., w czerwcu 1944 r. w akcji na bagnie Podosie (likwidacji komunistycznej bandy trudniącej się głównie rabunkiem). W lipcu 1944 r. brał udział w akcji „Burza”. Po wkroczeniu Armii Czerwonej na ziemie polskie ukrywał się u swojej rodziny w miejscowości Kamieńskie- Wiktory, gdyż groziło mu aresztowanie przez NKWD. W grudniu 1944 r. uciekł przed funkcjonariuszami MO, którzy próbowali go aresztować. Kazimierz Kamiński „Huzar” w styczniu 1945 r. ponownie nawiązał kontakt z „Witoldem”. Objął stanowisko dowódcy samoobrony Obwodu AKO Wysokie Mazowieckie.
Okolice Łap i wszystkie zaścianki szlacheckie okolicznych parafii to teren gdzie zawsze były silne nastroje narodowe, a ludzie byli przywiązani do własności i wolności. Dlatego na tych terenach piewcy ideologii komunistycznej napotkali bardzo silny opór. Do lata 1945 r. stan organizacyjny Obwodu Wysokie Mazowieckie, pomimo dość licznych aresztowań i terroru NKWD oraz UB, nie uległ poważniejszym zmianom. We wrześniu 1945 roku powołano do życia organizację niepodległościową Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość, która miała walczyć o oswobodzenie Polski spod sowieckiego okupanta. Obwód Wysokie Mazowieckie wraz z całym Białostockim Okręgiem AK- AKO wszedł w skład Zrzeszenia WiN.
„Huzar” rozpoczął wykonywanie nowych zadań, stając na czele pięcioosobowego oddziału. Po pięciu miesiącach, miał pod swoimi rozkazami – oprócz oddziału dowodzonego osobiście – cztery mniejsze grupy (patrole), dowodzone przez :
„Zemstę”, „Greka”, „Tygrysa” i „Wichra” (łącznie 75 partyzantów). Główne zadania jednostek samoobrony polegały przede wszystkim na ochronie społeczeństwa przed NKWD i Urzędem Bezpieczeństwa (UB) – oraz ich agenturami. Podległe „Huzarowi” patrole partyzanckie likwidowały szczególnie szkodliwych funkcjonariuszy UB i konfidentów oraz rozbrajały posterunki MO.
W 1947 roku Kierownictwo Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego postanowiło przeprowadzić akcję ujawnieniową tzw. amnestię. Oficjalnie miało to pozwolić członkom podziemia wrócić do normalnego życia- tak się jednak nie stało. Osoby które z niej skorzystały nie uniknęły represji, a wiedza pozyskana posłużyła do ścigania członków podziemia, którzy się nie ujawnili.
Kazimierz Kamieński „Huzar” zdecydował się nie ujawniać i pozostać w konspiracji. Po niedługim czasie zaczął on odbudowywać swój oddział. Dołączali do niego niedawni podwładni, którzy byli zagrożeni aresztowaniem przez bezpiekę.
W maju 1947 roku „Huzar” wraz ze swoimi podkomendnymi, podporządkował się kpt. Władysławowi Łukasiukowi ps. „Młot”. Weszli oni w skład 6 Brygady Wileńskiej. Po śmierci „Młota” w 1949 roku „Huzar” objął jej dowództwo zachowując nazwę oraz tradycję oddziału. Pomimo iż przez Brygadę przewinęło się w tamtym okresie około 120 ludzi, to w danym okresie nie przekraczała 50 osób. Liczy się iż w okresie od maja 1947 do września 1952 roku oddział przeprowadził nawet do 90 akcji bojowych.
Kpt. „Huzar” – ostatni komendant 6 Brygady Wileńskiej AK 1949 – 1952
Do schwytania znienawidzonego przez bezpiekę „Huzara” wykorzystano prowokację w ramach operacji „Cezary”. Do pochwycenia ostatnich członków podziemia bezpieka stworzyła fikcyjny 5 Zarząd WiN. W 1951 roku jego emisariusze nawiązali bezpośredni kontakt z Kazimierzem Kamieńskim. Do Warszawy zwabiono go 17 października 1952 r. Aresztowano dwa tygodnie później.
Przeszedł jak wielu przed nim i po nim, niezwykle trudne, czteromiesięczne śledztwo. W Łapach odbył się trzydniowy proces pokazowy.
Procesowi bohatera przewodniczył komunistyczny zbrodniarz ppłk. Mieczysław Widaj. W dniu 26 marca 1953 roku zapadł wyrok śmierci. Huzara stracono 11 października 1953 roku. Tak poległ wielki syn ziemi wysokomazowieckiej, obrońca Ojczyzny i niezłomny wojownik o wolność i dobro naszej Ojczyzny. W jakże haniebnym akcie oskarżenia komunistyczni agenci Moskwy nazwali go „Syn kułacki, płód sanacyjnego, faszystowskiego wójta, Kazimierz Kamieński, wyrafinowany zbrodniarz i zdrajca narodu polskiego”. Miejsce pochówku nieznane. Grób symboliczny znajduje się na cmentarzu parafialnym w Poświętnem.
9 listopada 2007 prezydent RP Lech Kaczyński, postanowieniem „za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej” pośmiertnie odznaczył mjra Kazimierza Kamińskiego ps. „Huzar” Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. Przekazanie orderu odbyło się 11 listopada tego samego roku w czasie uroczystości z okazji Narodowego Święta Niepodległości.
„Upamiętnienie 70. rocznicy śmierci Kazimierza Kamieńskiego ps. Huzar” jako zadanie publiczne jest współfinansowane ze środków Ministerstwa Obrony Narodowej.